Ve Melisa Can ‘ın elini tuttu. İşte o anda Can ‘ın kalbi daha hızla atmaya başladı. Öyle ki Melisa bunu hissedebiliyordu. Can ‘a dönerek; “Kalp krizi geçirmezsin di mi?” diyerek hınzırca gülümsedi.…
“Şimdilik alayım elimi. Sonra bakarız hep kalma işine” diye gülümsedi Melisa. Can aldığı cevap üzerine düşüncelere daldı. Acaba bu iyi bir şey miydi? Yoksa kötü mü ? Karar veremedi. En azından direkt…
Elindeki kitabı yavaşça sehpanın üstüne koydu. Mavi gözlüklerini çıkardı ve kitabın üstüne koydu. Şezlongtan doğrularak ayaklarını kuma koyduğu anda, ufak bir yanma hissi duydu. Kumlar çok sıcaktı. Yazın ortasıydı. Hızlıca denize doğru yürüdü.…
Bu fotoğrafa her baktığımda, Rabbim ‘in beni bu ailede dünyaya getirmesi için şükrederim. soldaki zayıf olan annem, önündeki abim, sol koluyla beni taşıyan ise süt annem. Allah hepsini uzun ömürler nasip…
Can deniz kenarında oturmuş dalgaların sesini dinliyordu. Facebook’ta arkadaşlarının paylaştıklarına baktı. Aklından bütün bu insanların hayatlarına şahitlik ettiğini düşündü. Aslında sosyal medya bunu sağlıyordu. Normalde bilemeyeceğimiz pekçok şeyi bu sayede bilebiliyoruz dedi…