“Şimdilik alayım elimi. Sonra bakarız hep kalma işine” diye gülümsedi Melisa. Can aldığı cevap üzerine düşüncelere daldı. Acaba bu iyi bir şey miydi? Yoksa kötü mü ? Karar veremedi. En azından direkt…
Elindeki kitabı yavaşça sehpanın üstüne koydu. Mavi gözlüklerini çıkardı ve kitabın üstüne koydu. Şezlongtan doğrularak ayaklarını kuma koyduğu anda, ufak bir yanma hissi duydu. Kumlar çok sıcaktı. Yazın ortasıydı. Hızlıca denize doğru yürüdü.…
Kulaginda candan, elinde iphone’u, gozunde gunes gozlukleriyle,her zaman kahvalti yapmayi sevdigi festival cafe deydi.candan’in bana anlatma sakin adli parcasi caliyordu. Gunes yuzunu isitiyordu. Marti sesleri candan’a vokal yapiyordu. Kendini anlatilmaz bir huzur…